ایام عید امسال توفیقی شد تا به منطقه عملیاتی شلمچه بروم و از رزمگاه مردان مرد ، دیدن کنیم . وقتی که به ایستگاه قطار خرمشهر رسیدیم با آژانس به سوی شلمچه حرکت کردیم و هنگامی که به منطقه عملیاتی نزدیک تر می شدیم ضربان قلبم نیز بیشتر می شد گویی عملیاتی در پیش داریم!نمی دانم دلیلش ترس از تجدید خاطره بود یا شرمندگی از روی شهدای شلمچه!بهر حال به منطقه رسیدیم و انچه را که می دیدم با خاطرات خودم طتبیق می دادم .تانک های بر جا مانده از جنگ، موانع متعدد،خاکریزهایی که برای من پر از خاطره بود .
بیاد آن روزی افتاده بودم که به همراه یک گروهان به شلمچه رسیدیم و در اولین برخورد مان با عراقی ها ،هواپیماهای عراقی بجای بمب، ما را با بارانی از اعلامیه مورد تفقد قرار داده بودند و متن اعلامیه این بود:ای رزمندگان ایران!آقای هاشمی رفسنجانی و دیگر مسئولان نظام به همراه بچه هایشان در تهران لم داده اند و شما را وادار کردند که به جبهه بیائید پس تا دیر نشده به خانه هایتان برگردید !!
راستش از اینکه این هواپیماهای جنگی به جای بمب بر سر مان اعلامیه ریخته بودند خوشحال بودیم ! و البته آن موقع آقای هاشمی جزء سیاست مداران درجه اول انقلاب و مورد حمایت رهبر فقید مان حضرت امام بودند و صد البته فرزندانش مهدی و فائزه هم اینگونه مورد اتهام نبودند و مردم و رزمندگان آقای هاشمی را دوست داشتند و پخش آن اعلامیه تاثیری بر روحیه ی بسیجیان نداشت.
در مورد شلمچه گفتنی های دیگری هم دارم که انشا الله در زمان مقتضی خواهم نوشت.
